Elvedalar

Yağmurlar yağardı bu şehre
Gökkuşağından hemen önce
Martılar maviye çalardı
Fransız mektebinin arka kapısı
Bizim ki gibi aşklara sahne olurdu
Yas tutardı, sen ağlarken
Emirganda ki çay bahçeleri
Çarşaf çarşaf serilen ağlar
Ortaköy balıklarının hazin sonu olurdu


duracağım burada
gidişini seyredeceğim
kıpırtısız, sakin gibi görüneceğim
kavgasız olacak, fırtınasız olacak
saçma sapan olacak
organlarım birbirine vuracak
arkandan sessiz bakacağım
ben yine salağı oynayacağım...


hayalleri taştan bir sevdaydı bizimkisi. kırılmazdı. yağmura kara dayanıklıydı. çığ olup düşerdi de kendine zarar vermezdi. kopmazdı. gidişler dönüşlere gebeydi de, hep acıtırdı her el sallayış. özlemler acıydı. yürek dabırsızdı. her dönüş, doğuştu aslında yeniden. ölüp ölüp dirilmek gibi değil de, erince doğmaktı.

ama

önce hayaller öldü! (cenaze meydanda kaldı, ulu orta)

Kokusu kalırdı yakalarda
Ayrılıkların ve kavuşmaların
Harem garı önünde
Sevgililerini askere yolculardı genç kızlar
Ve bir ben yolculanıyor ahrete
Beyazıt Camisi önünde
Kalabalık var,sanki mahşer yeri
Hınca hınç dolu meydan
Sevenim çok sanmayın,onlar alacaklılarımdır

acıyorum... ya da acıyorlar... elimde kalanları sayamıyorum. nasıl sayabilirim. ateş altında heryerim... dokunulamıyorum, onarılamıyorum, dona kaldım yanarken. sadece acıyorum, acınılıyorum... demişler inanmış, ağlayışları geçer sanmıştım. bir maddeyim... bedenim var senden kalan. benden gotürdüklerini isteyemiyorum. sen giderken sen olsaydın, benden gitmezdin. sen olmadın belki de hiç!

bilmiyorum sensizliği...


baharlar hiç gelmez
mevsim hep kış olur
günlerime güneş doğmaz
hislerim uyur



Görüyorum semalardan aşağıyı
Bir sen ağlıyorsun arkamdan
Bir sen suskunsun
Sanki ölen senmişsin gibi

Vedalar on dakika sürer
Ölüm nereye ben oraya
Yiter gider soğuk kanım
Toprağın arasına
ben bahardan kalmayım...
sana yangındım, ama sensiz üşüyorum... ve uyuyorum... hala!


dilimden hiç düşmez
adın hasret olur
yüreğimde sızı dinmez
gülmek güç olur

acı işte. hangi hecesinden tutarsan tut bu böyle. ne sancım diner, ne ağrım. sattım 3 kuruşa gülüşlerimi... bak gamze gamze dolmuyor yüzüm. bak acı! bak yaş! bak soğuk!

bakma... anlamayacak kadar uzağız artık. haa soğuk. demişlerdi zaten... ama yapacak birşeyim yoktu. sonunu bile bile lades dedim ben... mahkumdu!


ayrılıklar yara açar yara üstüne
yağmur ağlar sensizliğe iç çekişime
sensiz olmaz bu yerlerde dünya dar olur
eğer gidersen bu aşka çok yazık olur


Vedalar on dakika sürer
Kar beyaz pamuklar kefenim olur
Bir çığlık yükselir
Üç beş sevenimden,sevdiğimden
Al aşağı eder zindanlarda ki şeytanları

Vedalar on dakika sürer
Bilemedin on beş
Ama bir rehavet alır
Soğuk yüzlü tabutumu taşıyan insanları


gittin... yüklemin öznesi mühim değil aslında. gidildi. onarılmaz yaralarımız var artık. susuz tokluk arıyoruz belki de. yazık oldu mu? bilmem... olur mu?

sadece üşüdüğümü hissediyorum...

vedalar soğuk olurmuş, ben yolculuklara senle çıkmaya alışkındım oysa...


Vedalar on dakika sürer
Bir gül koparılıverir körpecik dalından
Sonrada yere atar lanet ettiğim
Elinde ki naçiz ve aciz gülü

Vedalar on dakika sürer
Onlarca yıl geçer gülün üzerinden
Bir başka gül doğar
Defnedilen gülün küllerinden
Vedalar on dakika sürer
Sevdiğim dayanamaz üzüntüme
Yediveren gülleri gibi toprağa karışır
Hayatın bittiği yerde

Vedalar on dakika sürer
Ve biz
İstanbul’un çileli toprağında kavuşuruz


alıntı[/b]